Minor Internationalisering

Om terug te kijken op mijn tijd als Erasmus student zal ik deze keer het cultuurshockmodel van Pedersen gebruiken. Ten eerste zal ik uitleggen wat dit model precies inhoud. Ten tweede zal ik dit model, samen met al haar Fasen en indicatoren toepassen op mijn eigen ervaring.

Het cultuurshockmodel van Pedersen gaat over een ervaring die een persoon kan hebben op het moment dat hij een nieuwe cultuur gaat ervaren voor een langere tijd. Dit hoeft niet per se te gaan over een periode n het buitenland, maar kan ook toegepast worden bij mensen die bijvoorbeeld naar een nieuwe school gaan, die een nieuwe vriendenkring toe-eigenen of die een nieuwe baan hebben gekregen. In ieder geval moet een persoon een onbekend sociaal systeem betreden. Wanneer iemand dit doet ondergaat deze persoon vaak een aantal fasen. Pedersen onderscheid er vijf, dit zijn ze:
1. Idylle: De eerste fase waarin de persoon in kwestie vooral nieuwsgierig en enthousiast is over het begin van zijn ervaring binnen een nieuwe cultuur.
2. Desoriëntatie: De persoon wordt overvallen door al het onbekende wat op hem af komt. Hij merkt dat zijn eigen gebruiken, normen, waarden en interesse niet kunnen worden toegepast. Dit kan zelfs leiden tot een schuldgevoel omdat de persoon het idee heeft persoonlijk tekort te komen.
3. Prikkelbaarheid en vijandigheid: De persoon gaat zich verzetten tegenover de nieuwe cultuur.
4. Aanpassing en integratie: De persoon gaat zich steeds beter in de nieuwe cultuur bewegen. Hij ziet de goede en slechte kanten van zijn nieuwe omgeving en kan deze aspecten eigen maken.
5. Biculturaliteit: De persoon voelt zich volledig op zijn gemak binnen de nieuwe cultuur, maar is dat ook nog steeds in zijn originele cultuur.

In hoeverre heb ik deze fasen zelf ervaren tijdens mijn vijf maanden in Belfast?
Fase 1 is zeer herkenbaar. Al voordat ik vertrok was ik zenuwachtig, enthousiast en nieuwsgierig naar alles wat Noord-Ierland te bieden had. Ik was vooral zenuwachtig voor de mensen die ik zou leren kennen. Ik was bang om met niemand een echte klik op te bouwen. Wel was ik er van uitgegaan dat ik met iedereen overweg zou kunnen, maar voor een gebrek aan een diepere vriendschap was ik wel angstig. Fase 2 herken ik veel minder duidelijk. Dit komt vooral doordat de andere Erasmus studenten zo gemakkelijk in hun omgang waren. Daarbij komt ook nog eens dat de meeste Erasmus studenten in Belfast uit Nederland (8 studenten) en Vlaams België kwamen (ook 8 studenten). Veel studenten uit een soortgelijke cultuur dus, waardoor ik ook amper gevoelens van desoriëntatie ondervond. Er waren wel momenten waarop de overgang van Nederland naar Belfast te veel was, maar ik kon dat gemakkelijk oplossen door momenten voor mijzelf in te lassen. Fase 3 heb ik simpelweg niet herkend. Uiteraard waren zijn er aspecten van Belfast en mijn Erasmus avontuur waar ik kritiek op heb, maar dit heeft nooit geleid tot gevoelens van vijandigheid. Fase 4 herken ik daarnaast weer wel. De mensen uit Belfast zijn erg open en maken het daardoor gemakkelijk om op te gaan in de Noord-Ierse cultuur. Ik leerde de slechte kanten zien van de leefstijl (die er veel zijn), maar ik leerde ook hoe ik plezier kon hebben door de positieve kanten van deze stad te onderzoeken.
Kan ik mijzelf nu bicultureel noemen. Tot op zekere hoogte wel. Zou ik kunnen leven in Belfast? Ja. Zou ik er geluk kunnen vinden? Waarschijnlijk wel. Echter heeft de Nederlandse cultuur me te verwend gemaakt. De leefstijl die de bewoners van Belfast er op na houden is er een die, in mijn mening, niet kan tippen aan de (relatief) tolerante en vrije cultuur van Nederland. Een cultuur die er voor zorgt dat ik me niet totaal op mijn gemak kon voelen in Belfast.